15 feb 2009

Rompimos un sueño

Asisto impasible o creo que aguanto el envite.

Rompimos un sueño.

Sólo pensarlo y formularlo me ha desgajado.

Ha bastado un gesto y una mirada para que la roca se hiciera polvo.

¿Has venido con ganas?

¿Será que contigo no habrá calma?

Me he quedado sin decirte infinidad de palabras.

Las de largos días y noches.

Ha bastado un guiño para sentir que por ti vuelvo a latir.

No has sabido que era así.

He ocultado con la indiferencia que todavía atraviesas mi alma.

No sabes.

No sé.

Largos días de silencio.

Yo creí.

Ilusa de mí.

Me mentí.

Me contengo el impulso inquieto de ir hacía ti.

¿Es posible que, a puro de contenciones, sea capaz de impedir el desatino, de ir de nuevo por ti?

Incierto.

Desconozco o ya sé.

Bastaría un solo gesto.

Arrinconaría mis reservas y entraría de nuevo.

No debo.

Perdería lo ganado y estaría expuesta.

No podría desandar lo andado.

Se quedó en el pasado.

Olvidé a duras penas.

Me atendré a mi condena.

Ahora sé.

No me coge en descuido.

Si dijera que me ama, que todo ese alejamiento fue por otra razón.

¡Ay, se me parte el corazón!

Me pierdo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Anys han passat./Años han pasado.

Cerco imaginant els camins tortuosos de ma vida, escoltant-me. Atenta, miro els reflexes a l'espill del temps perdut, i anyoro les re...